നീ
മൗനം ചിറകടിച്ച വീചികളിൽ
വചസ്സായ് പെയ്തു നീ ഓമലേ..
പ്രിയതേ നിന്നനുരാഗം
എന്നാത്മാവ് തേടും ജന്മസുഗന്ധം
ഞാൻ
ചിലമ്പിയ മനസ്സിൻ ഇടനാഴിയിൽ
സ്മൃതികൾ നിറയാതെ തന്നെ
നിന്നിലേക്കുള്ള പുനർജനിയുടെ
ദൂരവും ആഴവും ലിഖിതപ്പെട്ടിരുന്നു
നമ്മൾ
ഓർമകളുടെ പൂമരച്ചോട്ടിൽ
നീ അന്ന് ഏകനായിരുന്നുവെങ്കിലും
അകതാരിൽ നൊമ്പരമായി
തേങ്ങലുകളുതിർത്തും
ആ ഹൃദയവ്യഥകൾക്ക് കാതോർത്തും
നിനക്കൊപ്പം ഞാനുമുണ്ടായിരുന്നു.
ഒരു വ്യാഴവട്ടം കാത്തിരിപ്പിന്റെ
അന്നൊരു പകലന്തിയിലൊരിക്കൽ
പുഴകൾ നീന്തി കടൽ കടന്നെത്തിയ
മൊഴികൾ പ്രണയമായ് പൊഴിഞ്ഞു
കോരിത്തരിപ്പിന്റെ ഓരോ മാത്രയിലും
ഓർമകളുടെ താമരച്ചെപ്പ്
ആത്മനോവായ് നീ
നെഞ്ചോടു ചേർത്തുവെച്ചിരുന്നു
ഇനി നമ്മുടെ സംഗമത്തിന്
സമയം നിശ്ചലസാക്ഷിയാകണം
തനുവിലെ ഓരോ അണുവിലും
നിന്നെ മാത്രം ചേർത്തുവെച്ചു
കാതോരം ചുംബനപൂക്കൾ നിറച്ചു
നെഞ്ചോരം പ്രണയാഗ്നി പടർത്തണം
നിന്റെ രാഗച്ചുവപ്പിൽ
ഹൃദയങ്ങൾ മുട്ടിയുരുമ്മുമ്പോൾ
അതിരുകളും ഉപാധികളുമില്ലാത്ത
വരിഞ്ഞുമുറുക്കിയുള്ള പ്രണയത്തിന്റെ
ഒരായിരം ആകാശങ്ങൾ
നമ്മളിൽ പിന്നെയുമുണരണം
ആത്മാവുകൾ തമ്മിലലിഞ്ഞു
രതിമൂർച്ച കഴിഞ്ഞുള്ള
ധ്യാനാവസ്ഥയിലേക്ക്
നമ്മൾ ചേരുമ്പോൾ
ആ നവജന്മങ്ങളും
ഉള്ളിൽ പ്രവാഹമായി പെരുകണം
പിന്നെ ഒരു മഴരാത്രിയിൽ
എന്നെ ചേർത്തുവെച്ചും
കണ്ണിൽ കണ്ണിൽ നോക്കിയും
നീ പാടുന്ന രാഗം മേഘമൽഹാർ ആകണം
അളന്നുമുറിയാത്ത നിന്റെ മറുവാക്കിൻ
കൊഞ്ചൽ തോരാമഴയിലും
എന്നെ ഇറുകെ പുണർന്ന്
അകം നിറയ്‌ക്കണം
എന്നിട്ടു നമുക്കൊരു യാത്രപോകാം
നിന്നിലുറങ്ങി നിന്നിലുണർന്ന്
നിന്റെ നിഴലായ് പടരാൻ
മഴക്കാടുകൾ താണ്ടി മഞ്ഞുമലകൾ കടന്ന്
നിന്നെ മാറോടണച്ചുള്ള മോഹയാത്രയിൽ
പരസ്പരം വിരൽ കൊരുത്തു
ഭൂമിയെ വലംവച്ച്
നിന്റേത്‌ മാത്രമായ്‌ ഒടുങ്ങണം
