സ്മൃതികൾ ഉറങ്ങുന്ന
കോവിൽ മുറ്റത്തിരുന്ന്
നിനക്കായ്‌ പ്രണയാക്ഷരങ്ങൾ
കുറിയ്ക്കണമെനിക്ക്…
അത് കണ്ട്‌ ഭരിതമാകുന്ന
നിന്റെ ആത്മാവിനെ
വെൺതൂവലാൽ തഴുകണം…
മഞ്ഞു പൊഴിയുമൊരു
നിശാവേളയിൽ
നിന്റെ അരികിലിരുന്ന്
ഒരുപാടിഷ്ടത്തോടെ
ആ മറുവാക്കുകൾക്ക് കാതോർക്കണം…
കണ്ണാംതുമ്പിയായ് എന്റെ
ഹൃദയത്തിൽ കൂട്കൂട്ടിയ നിന്റെ
മൗനത്തിൽ ഒളിപ്പിച്ച വാക്കുകൾ
എന്നിലേക്ക്‌ പ്രവഹിയ്ക്കുന്നു അനുനിമിഷവും…
നെഞ്ചിൽ ഒരു കുളിരായ്
പ്രാണന്റെ താളമായ്
മിഴികൾ പൂട്ടി ഞാൻ
ആ മൊഴികളിൽ അലിയുന്നു…
പറയാൻ ബാക്കി വെച്ച
കഥകളുടെ ചെപ്പ്
നീ ഇനിയും ഉള്ളിൽ
സൂക്ഷിയ്ക്കുന്നത്
ഇവിടത്തെ ഓരോ
മണൽത്തരിയും
കാതോരം മൊഴിയുന്നു…
ആരും കൊതിയ്ക്കുന്ന
കുളിർമാരിയായ്
നിസ്സീമമായ
അഴകലയായ്
നിന്റെ വിരിമാറിൽ
തല ചായ്ച്ചു
ആ കഥകളുടെ
ജീവനിശ്വാസമാകണം…
പറയാൻ വെമ്പിയ
ഒരായിരം ആശകളുടെ
മുല്ലമുറ്റത്തിരുന്ന്
ഈറൻ മുകിലിനെ
തൊടുന്ന
അംബരമാകണം…
ഒരു നീലാംബരി രാഗമായ്
കണ്മഷിച്ചന്തമായ്
നിന്റെ കരലാളനമേറ്റ്
ആ ഹൃത്തിൽ
അനുരാഗപ്പൂക്കൾ നിറയ്ക്കണം…
പിന്നെ ഒരുമിച്ച് നടന്ന
പാതയോരങ്ങളിൽ
നിന്റെ വിരൽ കോർത്ത്
കവിതകൾ പാടി
വീണ്ടും നടന്ന് തീർക്കണം…
No comments:
Post a Comment